“Wie schrijft die blijft.” Onder deze oude gezegde schrijf ik af en toe mijn ervaringen op in de vorm van kleine anekdotes. Als dokter heb ik het voorrecht om even deel te zijn van iemands leven. Daardoor kom je situaties tegen waarin verdriet, leed maar soms ook humor uitgedeeld worden. Deze bijzondere situaties deel ik graag met u. Om wille van privacy redenen heb ik alle personages geanonimiseerd, waardoor deze niet zijn terug te leiden.
#11: De bel
Ik: “trek maar weer aan de bel als het niet goed gaat.”
Kind: “welke bel? Die bij de voordeur? Die bel moet je indrukken! Daar moet je niet aan trekken…”
#12: Buitenspreekuur
Het is prachtig weer. De assistent en ik zitten buiten op het balkon een broodje te eten. Een patiënt loopt langs.
Patiënt: Daar op het balkon zouden jullie consulten moeten doen. Mooi zo in de zon!
Ik: wat een goed idee: hoe is het met uw aambeien? 😉
Patiënt: bij nader inzien misschien toch niet zo’n goed idee… 😀
#13: Gehaktballetjes
Ik onderzoek de buik van een kind. “ooh, ik hoor hier de spaghetti en daar zijn de tomaten en warempel ook nog gehaktballetjes. Wat ben jij verwend gisteren.” Je had het verbaasde gezicht moeten zien van die jongen. Dat ik dat allemaal kon horen.
Wist hij veel dat ik eerder tussen neus en lippen door aan moeder had gevraagd wat ze gisteren hadden gegeten.
#14: Lekker ouderwets
Ik meet de bloeddruk.
Patiënt: “wat leuk dat u dat nog op de ouderwetse manier doet.”
#15: Duizend scheetjes
Ik: “heeft nog een bepaald dieet?”
Patiënt: “ja, lactose vrij. Als ik dat krijg ontplof ik in duizend scheetjes.”